O

Başım ağrımaya başladığında aklıma gelen ilk şey ilaçlarım olmuştu. Çantamı açıp telaşla karıştırmaya koyuldum. Ne zaman arasam bulamazdım ve yine öyle oldu. İlaçlarım, benim kötülüğümü isterlermişçesine saklanırlardı ve belki sinsice gülerlerdi. Hâlbuki çantamı ne zaman alsam ilk onları görür ve rahatlardım. Bu kötü günümde anlıyorum ki ilaçların iyi gün dostlarımmış. Ama hala başım giderek artan bir şiddetle ağrıyor. Derin derin nefes aldım, kendimi başka bir yerdeymiş ve mutluymuş gibi hayalettim. İster istemez aklıma gelen ilk yer onun yanı oldu. Onunla geçirdiğimiz güzel yıllardan bir demet sundum gözümün önüne. Mutluluktan iki bin bilmem kaç yılında mezun olmuştum. Onunla geçen yıllar neden bu kadar kısaydı? Şimdiki gibi her gün acı vermiyordu. Onu düşünürken ki mutluluğum onun yanındayken ki mutluluğumun yüzde kaçı? Onun yüzünü bile hatırlama çabam baş ağrımı unutmama neden oldu. Onun yanındayken kendimi unutmamın nedenini şimdi anlıyorum.


Belki ilaçlarıma haksızlık ediyorum. Onlar benim sadece iyiliğimi istiyorlarmış. Bencillik yapmayıp onlara ihtiyacım olmadığını biliyorlarmış. Bana tek gereken yine "o".

NÇ